Badania ogierów na punktach- INSPEKCJA WETERYJNARYJNA

Inspekcja Weterynaryjna przeprowadza w terenie kontrolę dobrostanu, badań ogierów na punktach rozpłodowych.

Kontrole będą przeprowadzane raz w roku. Za pierwszą planowaną kontrolę – nie ma opłaty.

W przypadku nieprawidłowości i przeprowadzoną kolejną kontrolę hodowcy muszą zapłacić 112,80 zł plus  za inne czynności np. pobranie próbek. Może być do tego nałożony mandat karny.

https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20220001672

https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20220001672/O/D20221672.pdf

Warunki wymagane przy prowadzeniu punktukopulacyjnego
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 22 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia punktu kopulacyjnego (Dz. U.
Nr 156, poz. 1638) na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r.
poz. 1967) zarządza:
1. W punkcie kopulacyjnym mogą być wykorzystywane ogiery, które spełniają następujące warunki:
→ pochodzą ze stad lub gospodarstw, które spełniają wymagania określone w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
→ najpóźniej na 30 dni przed wstawieniem do punktu kopulacyjnego zostały przebadane przez lekarza weterynarii i zaopatrzone w orzeczenie lekarsko-weterynaryjne, stwierdzające, że zwierzęta są zdrowe i przydatne do rozrodu;
→ w dniu krycia nie wykazują objawów klinicznych chorób.

2. Ogier przebywający w punkcie kopulacyjnym jest nie rzadziej niż raz do roku poddawany testom serologicznym w zakresie:
→ nosacizny;
→ zarazy stadniczej;
→ niedokrwistości zakaźnej koni.

Badania wykonują:

Wojewódzki Inspektorat Weterynarii we Wrocławiu- Januszowicka 48 50-983 Wrocław Tel: +48 71 367 70 16/17 Fax: +48 71 367 76 47 E-mail: wroclaw.wiw@wetgiw.gov.pl www: http://www.wroc.wiw.gov.pl/

Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Poznaniu- Grunwaldzka 250 60-166 Poznań Tel: +48 61 868 93 47 Fax: +48 61 868 45 31

Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Zielonej Górze- Botaniczna 14 65-306 Zielona Góra Tel: +48 68 453 73 00 Fax: +48 68 453 73 01

Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Katowicach- Brynowska 25 A 40-585 Katowice Tel: +48 32 428 86 01, +48 32 428 86 02 Fax: +48 32 428 86 27

Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Łodzi- Proletariacka 2/6 93-569 Łódź Tel: +48 42 635 14 00, +48 42 635 14 01 Fax: +48 42 630 16 68

3. Teren punktu kopulacyjnego, w którym odbywa się krycie, powinien być ogrodzony.
4. Przy wjeździe i przed wejściem do budynku powinny być wyłożone maty dezynfekcyjne.
5. Na teren punktu kopulacyjnego nie mogą mieć wstępu osoby postronne oraz zwierzęta niebiorące udziału w kryciu.
6. Środki do mycia i dezynfekcji umieszcza się w zamykanym pojemniku lub szafie.
7. Ogier ma być trzymany w odpowiednim boksie lub pomieszczeniu z dostępem do wybiegu.
8. Miejsce do przetrzymywania reproduktora powinno być:
→ oznakowane;
→ zabezpieczone przed dostępem innych zwierząt;
→ dostosowane do gatunku i wielkości reproduktora;
→ zlokalizowane w sąsiedztwie miejsca do krycia;
→ łatwe do sprzątania i dezynfekcji, z podłogą o nienasiąkliwej powierzchni i nachyleniu umożliwiającym odprowadzenie zanieczyszczeń w stanie płynnym;
→ wybielone, czyste, oświetlane światłem dziennym i sztucznym.
9. Punkt kopulacyjny wyposaża się w urządzenia lub sprzęt do poskramiania zwierząt oraz w urządzenia dla samców ułatwiające krycie.
10. Prowadzący punkt kopulacyjny ma obowiązek rozliczyć z Dolnośląskim Związkiem Hodowców Koni (DZHK) grzbiety świadectw pokryć z danego sezonu kopulacyjnego do 15 grudnia danego roku kalendarzowego oraz zgłosić ogiera (i przesłać zdjęcia) na następny sezon kopulacyjny do 15 stycznia. Ogiery niezgłoszone nie będą umieszczane w Wykazie Ogierów.
11. Prowadzący punkt kopulacyjny powinien:
→ obserwować stan zdrowia klaczy prowadzanych do krycia;
→ gromadzić informacje dotyczące krycia, odnotowując:
• datę krycia,
• numer identyfikacyjny i nazwę klaczy,
• firmę, nazwę lub imię i nazwisko oraz siedzibę lub miejsce zamieszkania i adres właściciela klaczy;
→ wydać właścicielowi klaczy świadectwo pokrycia ogierem, zgodnie ze wzorem.

Obowiązek rejestracji zmiany posiadacza konia
1. Nowy właściciel zobowiązany jest zgłosić zmianę posiadacza konia w DZHK, na terenie którego stacjonuje koń, w ciągu 7 dni od daty zakupu.
2. Należy dostarczyć do związku paszport konia z wypełnionym „zgłoszeniem zmiany właściciela koniowatego”. Umowa/zgłoszenie musi (ustawa z dnia 2 kwietnia 2004 r. o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt; tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz. 546 ze zm., rozdział 3, art. 16, pkt 2 lit. a) zawierać dane poprzedniego oraz obecnego właściciela, a w szczególności:
→ nazwisko i imię;
→ adres zameldowania;
→ numer PESEL;
→ podpis poprzedniego i nowego właściciela.
3. Konie importowane do Polski wyposażone w paszporty, spełniające wymogi UE, muszą być zgłoszone do DZHK w celu zarejestrowania wraz z umową kupna-sprzedaży bądź oświadczeniem o posiadaniu prawa własności do konia.
4. Konie hodowlane pochodzące z obszaru UE muszą posiadać paszport z opisem graficznym, nawet jeżeli posiadają czytelny transponder. W przypadku braku opisu graficznego w paszporcie, uzupełnia go pracownik DZHK.

Dobrostan zwierzą:

https://dzhk.pl/wp-content/uploads/2020/07/dobre-praktyki-32zalaczniki_v2.pdf

http://pzhk.pl/wp-content/uploads/dobrostan_i_utrzymanie_koni.pdf

Dobrostan zwierząt czyli dobry stan – to stan harmonii pomiędzy zwierzęciem a środowiskiem. To stan ich zdrowia fizycznego i psychicznego w warunkach życia kształtowanych
przez człowieka.
Dobrostan zwierząt to jeden z wymogów Unii Europejskiej dotyczących programu wzajemnej zgodności.
W Polsce zasada wzajemnej zgodności wdrażana jest stopniowo:
– w styczniu 2009 r. wprowadzono wymogi Obszaru A – zagadnienia ochrony środowiska naturalnego oraz identyfikacji i rejestracji zwierząt;
– w 2011r. wprowadzono wymogi Obszaru B – unormowania z zakresu zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt, zgłaszania ich chorób oraz zdrowotności roślin;
– od 1 stycznia 2013 r. obowiązują wymogi Obszaru C – dotyczące dobrostanu zwierząt.

Dobrostan wyraża się poprzez:
1. Wolność od głodu i pragnienia
Układ pokarmowy konia jest przystosowany do przyjmowania niewielkich ilości pożywienia praktycznie przez całą dobę – należy zapewnić mu stały dostęp do siana, wody i lizawki
solnej podczas przebywania w pomieszczeniu. Każdy boks powinien być wyposażony w żłób
i poidło, które umieszcza się na wysokości 0,8–1m od poziomu posadzki. Poidło powinno być
zamocowane w pewnej odległości od żłobu, aby koń nie zanieczyszczał go paszą. W przypadku braku poideł automatycznych, konie należy poić co najmniej trzy razy dziennie świeżą wodą o temp. 10–20 st. C w ilościach 30–40 l na dobę (w czasie upałów do 80 l na dobę).
Na pasze objętościowe (zielonkę, siano) mocuje się odpowiednią drabinkę, specjalny kosz
lub siatkę na ścianie. Zwierzęta należy karmić co najmniej dwa razy dziennie paszą treściwą
dostosowaną do wieku, masy ciała i stanu fizjologicznego.
2. Wolność od dyskomfortu (niewygody)
Należy zagwarantować wygodną powierzchnię do wypoczynku w miejscu bezpiecznym
dla zdrowia zwierząt.
Minimalne wymogi zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi:
1. Powierzchnia boksu:
– koń dorosły do 1,47 m w kłębie – 6 m2
– koń dorosły powyżej 1,47 m w kłębie – 9 m2
– klacz ze źrebięciem – 12 m2
2. Powierzchnia stanowiska na uwięzi:
– koń dorosły do 1,47 m w kłębie – szerokość 1,6 m, długość 2,1 m;
– koń dorosły powyżej 1,47 m w kłębie – szerokość 1,8 m, długość 3,1 m.
3. Powierzchnia w systemie wolnostanowiskowym bez uwięzi (w przeliczeniu na jednego konia):
– konie dorosłe lub młodzież po odsadzeniu od matki – co najmniej 10 m2
– klacz ze źrebięciem – co najmniej 12 m2
Koniom, dla ich prawidłowego rozwoju, należy również zapewnić swobodę i bezpieczeństwo w boksach. Boksy powinny zapewnić możliwość poruszania się oraz wygodne wstawanie i kładzenie się.
Wymagania dotyczące mikroklimatu:
– stężenie dwutlenku węgla – poniżej 3000 ppm;
– stężenie siarkowodoru – poniżej 5 ppm;
– stężenie amoniaku – poniżej 20 ppm;
– wilgotność powietrza – do 80%;
– ruch powietrza – do 0,3 m/s;
– temperatura powietrza – powyżej 5 st. C;
– prędkość przepływu powietrza – do 0,3 m/s.
Oświetlenie
Dla prawidłowej fizjologii oraz stanu psychicznego najważniejsze jest światło słoneczne. Dla wszystkich koni duszna, ciemna, wilgotna i źle wentylowana stajnia jest szkodliwa.
W takich warunkach konie czują się źle i chorują. Stajnie muszą być widne, wysokie (3–5,4 m).
Okna w stajniach umieszcza się wysoko, powinny być uchylane górą do środka, gdyż są ważnym elementem wentylacji. Należy zapewnić dostęp do światła naturalnego lub oświetlić
stajnię światłem sztucznym.
Temperatura
Dorosłe konie mają wysoką tolerancję na zmiany temperatury, ale najlepiej czują się
w przedziale termicznym od 5 do 15 st. C. Konie lepiej znoszą niższą temperaturę niż wyższą.
Wilgotność
Wilgotność w stajni nie powinna przekraczać 80%, optymalna wilgotność zapewniająca
komfort koni w czasie pobytu w stajni obejmuje przedział 54–60%. Odpowiedni poziom wilgotności jest potrzebny do prawidłowego funkcjonowania spojówek oczu oraz układu oddechowego. Istotnym elementem konstrukcji stajni jest sprawnie działający system wentylacji.
W stajniach możemy korzystać z wentylacji grawitacyjnej oraz mechanicznej.
Stężenie amoniaku i siarkowodoru
Brak świeżego powietrza powoduje choroby układu oddechowego. Kurz i pył prawie zawsze wywołują kaszel, który nieleczony może prowadzić do groźnej choroby, jaką jest chroniczne obturacyjne zapalenie płuc (COPD). Ściółka zanieczyszczona odchodami oraz niedostateczna wymiana powietrza z winy niesprawnego systemu wentylacyjnego sprawiają, że
powietrze zawiera zbyt dużo dwutlenku węgla, amoniaku i siarkowodoru. Amoniak wpływa
negatywnie na funkcjonowanie układu oddechowego, a siarkowodór zmniejsza zdolność
krwi do nasycenia się tlenem.
3. Wolność od bólu, urazów i chorób
Konie są zwierzętami płochliwymi i potrafią rozwinąć dużą szybkość, co często uniemożliwia ochronę przed urazem. Przeważająca większość urazów spowodowanych jest jednak
działaniem człowieka związanym z użytkowaniem konia – np. działanie wędzidła, nadużywanie bata. Również zabiegi higieniczne mogą naruszyć dobrostan koni – np. niewłaściwie
przeprowadzona korekcja kopyt.
4. Wolność od strachu i stresu
Naruszenie dobrostanu koni w czwartym obszarze występuje poprzez nieprawidłowe
układanie i trening koni, a także w zakresie profilaktyki występujących u nich chorób i lecznictwa.
Wykonywanie bolesnych zabiegów bez znieczulenia, np. tarnikowania zębów czy zabiegów na kopycie, stosowanie leków niezarejestrowanych dla koni, wywołujących często
ciężkie objawy uboczne, wykonywanie zabiegów weterynaryjnych i podawanie leków przez
osoby nieuprawnione, czy stosowanie dopingu – to najczęstsze przykłady naruszenia dobrostanu koni.
5. Swoboda do wyrażania normalnego behawioru, czyli naturalnego zachowania
Koń jako zwierzę stadne, bezpiecznie i komfortowo czuje się w towarzystwie innych
zwierząt. Ważne jest, aby konie widziały się nawzajem, mogły obserwować otoczenie. Konie utrzymywane w samotności i mało wykorzystywane przez człowieka są znerwicowane,
stają się narowiste, nieposłuszne – a przez to często niebezpieczne dla człowieka. Największym naruszeniem dobrostanu jest ograniczenie im przestrzeni i dotyczy to zarówno stajni,
jak i wybiegów czy pastwisk.
Unijne ustawodawstwo w zakresie dobrostanu opiera się na dwóch aktach prawnych:
dyrektywie UE dotyczącej zawarcia Europejskiej konwencji z dnia 10 marca 1976 r. o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich (Dz. U z 2008 r. Nr 104, poz. 665) oraz dyrektywie
Rady nr 98/58/WE z dnia 20 lipca 1998 r. dotyczącej ochrony zwierząt gospodarskich (Dz. Urz. UE L 221 z 8.08.1998, s. 23). Dyrektywy określają ogólnie minimalne standardy dobrostanu
zwierząt, które powinny być przestrzegane w UE; w Polsce dotyczy to norm prawnych wynikających z:
+ ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r. poz. 122)
+ ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 1967)
+ rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 28 czerwca 2010 r. w sprawie minimalnych warunków utrzymania gatunków zwierząt gospodarskich innych niż te,
dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej (tekst jedn.:Dz.U. z 2017 r. poz. 127 ze zm.).
Aby rolnik mógł otrzymywać pełne dopłaty bezpośrednie musi przestrzegać wszystkich tych norm. W przypadku, gdy nie są one realizowane, rolnik może być ukarany poprzez
zmniejszenie dopłat bezpośrednich. Wysokość kary zależy m.in. od skali niedociągnięć, a także od tego, czy się one powtarzają lub powstały umyślnie.
W przypadku, gdy stwierdzono, że niezgodność wynika z zaniedbania ze strony rolnika, dopłata zostanie zmniejszona o 3%. W przypadku, gdy zaniedbanie powtarza się w kolejnych latach, dopłata może być mniejsza do 15%. Natomiast gdy zostanie stwierdzone, że rolnik celowo dopuścił się zaniedbania, obniżka może wynieść 20% kwoty dopłaty. W skrajnych przypadkach Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) może nie
wypłacić dopłaty.